AB-Sørd.nl

In mijn jeugd spaarde ik, behoorlijk fanatiek, pinguïns. Dat heeft me geen windeieren gelegd: op mijn 9e vergaarde ik internationale bekendheid door praktisch accentloos een selectie van 400 knuffels, beeldjes en prullaria aan te prijzen op de Nederlandsche televisie. Om die oude ondernemersgeest nieuw leven in te blazen, presenteer ik elke week een van mijn oude verzamelstukken in de rubriek ‘De Pinguïn van de Week’.

Aflevering 4:  Iets roods
Ik weet nog goed dat ik voor het eerst zelf hoorcollege gaf. Ik zal een jaar of zes, zeven geweest zijn, en sprak een spreekbeurt over pinguïns. Powerpoint was er niet in die tijd, dus de hand-outs die ik vooraf uitdeelde sloegen bij voorbaat al nergens op.

Ik begon de spreekbeurt met een algemeen verhaal, om pinguïns en hun bestaan in een historisch perspectief te plaatsen. Het welbekende standaardriedeltje over hoe ze wel op de Zuidpool voorkomen – maar zeker niet op de Noordpool en de Veluwe; de uitvinding van de snavel (33 v. Chr.), en de verloren vrijheidsstrijd met zeeleeuwen (1864-1869, ruim 3 miljard pinguïns legden het loodje tegenover 1 van ouderdom gestorven zeeleeuw). Ter afsluiting van het inleidende kader had ik een plaatje van een pinguïn meegenomen, dat ik trots aan de hele klas liet zien.

Bij het plaatje legde ik uit dat pinguïns leven in zowel water als op het land (en dus tot de amfibieën behoren), dat ze eieren leggen, niet kunnen vliegen vanwege een langdurige aswolk boven de Zuidpool, en dat de volwassen exemplaren eigenlijk zonder uitzondering zwart met wit gekleurd zijn.

Vooral de laatste opmerking zorgde voor enige cognitieve dissonantie onder mijn toehoorders. Wat bleek? Linda, het mooiste en slimste meisje van de klas maar tevens een enorm kakhoofd als het aankwam op sociale omgang, bezwoer me dat pinguïns in vele andere kleuren voorkomen. Een stelling die ik dapper pareerde door voor het oog van de klas in mijn broek te plassen en hoge pieptonen te maken. Andere kleuren pinguïns? M’n reet. Ik daagde Linda tamelijk zelfverzekerd uit ‘to put the money where here mouth is’, en dan eens een pinguïn te laten zien met een kleurenpalet buiten het zwart-witte spectrum.

Kwam ze binnen drie seconden met onderstaand beest op de proppen (want die had ze schijnbaar altijd bij zich ofzo):

Bam. Al m’n credibility verdween in een klap als sneeuw voor de zon. Ademloos keek de klas toe, daarbij hun blikken wisselend tussen Linda en weer naar mij, alsof we de tennisfinale op Wimbledon speelden. Uiteindelijk onderbrak juffrouw van Rijn de stilte: ‘Xander, wat is dit? Zit jij nou de klas voor te liegen? OVER KLEUREN NOTABENE?!?!?!11 Weet je wat? Ga jij groep 3 maar eens lekker nog een jaartje overdoen! Want dat schrijven en lezen van jou slaat ook al helemaal nergens op. Hier, moeten jullie eens zien wat Xander in z’n schriftje heeft gezet.’ Daarna liet ze de leerlingen een dictee uit mijn schriftje zien, dat ik eerder die week had gemaakt, en lachte de hele klas me uit om m’n onleesbare hanenpoten en dito klompvoeten.

 

Queeste
Mede dankzij een flink aantal therapeutische sessies liet ik de bovenstaande gebeurtenissen vrij snel achter me, en raakte ik gefascineerd door het idee dat pinguïns niet zo zwart-wit zijn als ik voor die tijd dacht. Er brak een nieuwe periode aan in mijn leven en mijn pinguinverzamelaarsbestaan, de ‘Verlichting’, waarin ik me toelegde op het enkel en alleen maar toevoegen van gekleurde pinguïns aan mijn verzameling. In die fase kwam ik er achter dat als je wist waar je moest zoeken (dus niet alleen de zwarte markt), dat die fuckers in allerlei duizelingwekkende kleuren voorkomen. En zo had ik binnen no-time een groene, gele en zelfs een paarse pinguïn aan mijn verzameling toegevoegd. Sterk verhaal? Kijk zelf maar:

Ik moet zeggen dat de Verlichting net zo snel weer voorbij was als hij kwam. Op een gegeven moment had ik pinguïns in zo’n beetje alle kleuren van de regenboog op m’n slaapkamer staan, en werd je epileptisch als je er alleen al naar keek. Denk aan een kruising tussen de film Avatar, en het latere werk van Mondriaan, nou, dan weet je het wel. Dus gaf ik het merendeel van die pinguïns mee aan de eerste de beste kringloopwinkel mee om…?

 

*cliffhanger*

…kleur in het leven van een ander kind te brengen! *padaboem tsjing*

 

*aftiteling*

Acteurs (op alfabetische volgorde)
Xander Brandenburg – Jude Law
Linda – als haar kakhoofdige zelf
Juffrouw van Rijn – Neelie Kroes
Rode pinguïn – Freek van Nazareth (geen familie van)

 

*epiloog*
…Toch hing ik niet alle gekleurde aan de wilgen. Enkele van hen behield ik in mijn verzameling, om mezelf er elke dag aan te herinneren hoe subjectief de menselijke perceptie kan zijn. Hoe je brein jezelf voor de gek kan houden met bevooroordeelde cognities, met verkeerd aangelegde synapsverbindingen, en hoe het aanpalende construct van ‘De Realiteit’ sowieso gebiased is, en soms in een klap teniet kan worden gedaan. Het is een les die vele volkeren na mij zullen leren, en die vele volkeren ook al voor mij zullen hebben geleerd. Hopelijk ook zeeleeuwen tussen 1864 en 1869, ik bedoel, drie miljard dode pinguïns, hoe krijg je het überhaupt voor elkaar? Nee, even serieus, hoe?!

 

Eindoordeel

 

Voor het oog van de klas in je broek plassen; dat vindt geen enkel kind leuk.

 

 

 

Meer gekleurde fuckers: