AB-Sørd.nl

In mijn jeugd spaarde ik, behoorlijk fanatiek, pinguïns. Dat heeft me geen windeieren gelegd: op mijn 9e vergaarde ik internationale bekendheid door praktisch accentloos een selectie van 400 knuffels, beeldjes en prullaria aan te prijzen op de Nederlandsche televisie. Om die oude ondernemersgeest nieuw leven in te blazen, presenteer ik elke week een van mijn oude verzamelstukken in de rubriek ‘De Pinguïn van de Week’.

Aflevering 7: De familie van Tropp

Hoe een vrolijke noot uiteindelijk om kan slaan tot het meest tragische element uit mijn rijke pinguïnverzameling, blijkt uit het groteske verhaal over de familie van Tropp. Pak de popcorn en de tissues, neem een stevige neut,  zeg al je afspraken voor de komende vier minuten af en laat jezelf wegzakken in de wondere, een tikkeltje commerciële wereld van:

                                               THE VOICE OF MUSIC*

* Powered by Vodafone. Vodafone: Power to you.

Ik leerde Eduard van Tropp (felrode snavel, kek groen dasje & bijpassende muts, elegante tred en eloquente spraak) begin jaren ’90 kennen bij de wekelijkse Origami-workshop van de overbuurvrouw, en besloot hem direct aan mijn verzameling toe te voegen. VODAFONE. Tot mijn verbazing bleek Eduard niet alleen; bij zich droeg hij twee eieren. Terwijl ik het hele weekend daarop nadacht over het eeuwige dilemma ‘gekookt of gebakken?’ kwamen beide eieren tegelijk uit, en bleken er twee wolkjes van pinguïns in te zitten. Jayden en Kimberley. Hun moeder, zo vertelde Eduard me ooit in vertrouwen, had het vrij snel na de conceptie aangelegd met een manke postduif, en Eduard met de eieren laten zitten.

Hoewel ik verwachtte dat de komst van Jayden en Kimberley voor vreugde in het leven van Eduard zou zorgen, bleek hij een strenge, zeer norse vader voor zijn twee kiekens. VODAFONE. Dat kwam vooral omdat Eduard het erg druk had met het combineren van opvoeden en zijn drukke werk. (Hij was eigenaar van een IT-bedrijfje dat software-pakketten leverde aan bedrijven die zich bezighielden met het swappen van derivaten op de beurs; voor deze betrekking diende hij zeer veel te reizen en boeken te lezen over derivaat-swapping. Daarnaast spendeerde Eduard een onmenselijke hoeveelheid tijd aan het recreatief kijken naar softporno, waardoor hij echt nauwelijks een gaatje in zijn agenda overhield. Haakje sluiten.)

Plezier met Priscilla
Ik zag Eduard dus zo worstelen met zijn dierbare kroost, en besloot dat hij wel wat hulp – genre: vrouwelijke –  kon gebruiken. Ik zette een advertentie voor een nieuwe gouvernante in de plaatselijke krant. VODAFONE. De aanmeldingen stroomden binnen. Heel het dorp bleek vol werkzoekende gouvernantes te zitten. Ik wist zelf niet precies wat dat nou was, een gouvernante, dus besloot ze allemaal uit te nodigen om er alsnog achter te komen. Bleek het, ruim vierhonderd sollicitatiegesprekken later, te gaan om een soort verkapte kinderoppas in plaats van een gourmetstel (wat ik dus in eerste instantie dacht). My bad. Zit je dan met je stukjes vlees. Maar al met al kwam het prima uit, zo iemand die oppast, dus ik nam Priscilla aan: een jonge frêle damespinguin (felrode snavel, kekke blauwe das, geen bijpassende muts whatsoever, maar wel een lui verzakt oog dat ergens ter hoogte van d’r wang er zo’n beetje bij hangt).

Direct op haar eerste dag als gouvernante werd Priscilla voor de leeuwen gegooid. Eduard kreeg een telefoontje op zijn GSM (VODAFONE) en moest voor zaken naar de zaak. Toen hij een aantal dagen later terugkeerde, kon hij zijn oren niet geloven. Zijn kindertjes huppelden blijmoedig in den rondte met een glimlach om hun snavel; ze zongen een veelvoud aan liedjes en klapten daarbij blijmoedig in hun vlerken. VODAFONE. Waren dit zijn kinderen? Waren dit Jayden en Kimberley? Eduard toonde zich een bozerd tegen Priscilla: ‘Ajax weer verloren?! G*dverdeg*d…’ , en daarna ook vanwege de toestand met zijn losbandige kinderen. ‘Mijn kinderen losbandig?! G*dverdeg*d…’

Eduard overwoog Priscilla linea recta per directa terug te sturen naar het klooster, waar de gouvernante vandaan kwam, maar hij zag plots de muzikaliteit en de levensvreugde van zijn kinderen, bedacht zich, en wist wat hem te doen stond…

1993: Eduard (rechts) en Priscilla (links) met Jayden (links) en Kimberley (rechts).

(Ik blijf de positie van het oog van Priscilla wel echt heel raar vinden, maarja, dat moet ze ook lekker zelf weten natuurlijk.)

 

 

(PS: O ja, ik zou het bijna vergeten omdat ik dus echt geen zin heb om daar over uit te wijden, maar tussendoor zo ongeveer op dit moment in het verhaal gingen Eduard en Priscilla daten en uit eten en picknickjes doen en door de groene weiden flaneren met z’n twee en werden ze als klap op de vuurpijl ook nog eens verliefd op elkaar enzo. Maar ja, dat zat er wel dik in natuurlijk. That’s what she said. VODAFONE. Haakje sluiten.)

The Farce of Holland
Gespannen stonden Priscilla, Jayden en Kimberley op het toneel in Hilversum, met uitzicht op de achterkant van vier stoelen. De audities van the Voice of Holland. De plek waar wereldsterren worden geboren. De band zette in. Dit was het moment. Het moment waarop de familie van Tropp alle schroom van zich af zou werpen en wereldwijde faam zou vergaren. In het publiek zat Eduard van Tropp gespannen op zijn nagels te bijten. O nee, die hebben pinguïns niet. Nou, z’n snavel dan.

Het drietal zong zijn lied:

‘Do-Re-Mi-Fa-So-La-Ti-Do-ho-ho-ho!

Do, die laatst nog in de Playboy stond
Re, dat staat voor het onderwerp als je een mailtje beantwoordt;
Mi, met wokolie van Conimex,
Fa, die douchegel die ruikt naar, god hoe heet dat ene woord
So, ik kom er echt niet op
La, maar zing ondertussen lekker door
Ti, tra tro lo la lo lie
en zo zijn we weer bij
Do-do-do-dooo’

Ze legden al hun emotie in de vertolking van het lied. En dat was een boel zeg! Even bleef het stil. Men kon een speld horen vallen. Toen draaiden plots, als bij een donderslag, de vier stoelen zich tegelijkertijd om. Het publiek ging uit zijn dak! Bleek alleen niet hun dak. Achteraf. Is nog heel wat juridisch getouwtrek over geweest. Enfin. De juryleden Macro Borsato, Roel van Velzen, Nick & Simon en Angela Dinges hadden hun stoel omgedraaid om aan het zingende pinguïntrio te tonen dat ze hen op wilden nemen in hun team en zo verder te begeleiden in hun verdere muzikale stappen.

‘Prachtig’, zei Nick. ‘Prachtig’, zei Simon. Nick en Simon keken elkaar teder aan, en Nick pakte de hand van Simon vast en streelde er kort over.
‘Nick en Simon vonden het prachtig! Die kunnen jullie vast in je zak steken!’, schreeuwde presentatrice Martijn Krabbe. ‘En wat vinden de andere juryleden ervan?’
‘Wauw, dat was echt heel goed’, piepte de kleine Roel van Velzen.
‘Ja!’, tetterde de reusachtige Macro Borsato.
‘VODAFONE’, zei Angela. Toen kwam er even een reclameblok van een half uur.

Daarna vroeg Martijn Krabbe voor welk jurylid de familie van Tropp had gekozen. ‘Nick en Simon’, zei Priscilla, met een schittering in haar ogen. Ze had alle CD’s van de twee Volendamse ministrelen in haar bezit, kon alle nummers uit haar hoofd meezingen (vooral de priemgetallen) en liet vol trots een tatoeage zien van een tribal op haar onderrug. De tribal betekende ‘Nick en Simon’. Het staat in de sterren geschreven. Over schrijven gesproken; ik moet afronden, want de Origami-workshop begint zometeen weer, en de overbuurvrouw doet domweg de deur niet open voor je als je ook maar 1 minuut te laat bent. Dan gaat ze onder de bank zitten doen alsof ze niet thuis is, en als je dan zo schreeuwt door de brievenbus ‘Buurvrouw, u bent gewoon thuis, doe open!’ dan zegt ze ‘Nietwaar!’ en ja, dan ben je ook gewoon uitgeluld eigenlijk.

Waar waren we? O ja, Nick en Simon. En ik had jullie nog een tragische plotwisseling beloofd helemaal aan het begin van deze doldrieste episode. Okay, okay. Ze zaten dus in het team bij Nick en Simon, en wisten ook helemaal door te stoten tot in de finale, die ze verloren van Ben Saunders, omdat de tribal op zijn onderrug beter was gezet, wat natuurlijk onwijs belangrijk is in een programma dat ‘the Voice of Holland’ heet. Enfin, daarop kregen Jayden en Kimberley ruzie, ik bedoel, het zijn ook maar kinderen natuurlijk – die doen niet anders, het valt me mee dat ze eigenlijk nu pas irritant beginnen te doen. Priscilla kreeg van Nick en Simon wel een soort van platencontract, maar dat bleek uiteindelijk een wurgcontract te zijn van heb ik jou daar, waardoor ze dag in dag uit voor een paar rotguldens stond te zingen in oorden als Appingedam, Delfzijl en Terneuzen. Eduard -die drommelse stakker was tot aan het optreden in Terneuzen nog steeds verliefd- bracht haar netjes elke keer naar de optredens toe, waardoor hij zijn bedrijfje verwaarloosde. Andere mensen bleken namelijk ook heel goed in het swappen van derivaten, en Eduard’s bedrijf ging op de fles en hijzelf ging? … aan de fles! Hoe dichterlijk. Jayden en Kimberley kwamen in de kleine criminaliteit terecht, begonnen opeens klosjes garen te stelen bij de Wibra dat je echt denkt van ‘Jezus, als je dan toch iets steelt, doe het dan goed, wat moet je nou met garen?’ en op een gegeven moment was ik het zo beu dat ik heb ingegrepen en heb gezegd ‘Jongens, ga maar weer gewoon even een aantal jaartjes in de vitrinekast staan bij de rest van de verzameling.’

Zo gezegd, zo gedaan. The end. En ze belden en twitterden nog lang en gelukkig met hun ‘Bel + SMS + Web’-abonnement van VODAFONE. Power to you.


Beoordeling

Ik vond het een interessant verhaal, vol boeiende componenten, interessante karakters en onderhoudende woorden. VODAF…- ho, wat een slecht bereik opeens!

 

 

 

 

 

Eduard van Tropp staat in onderstaand filmpje links van me naar geswopte derivaten of softporno te kijken op het grote scherm in de lucht.