Op cruciale momenten vind ik het nog wel eens lastig om ‘nee’ te zeggen. Mede daardoor ben ik nu sedert ruim een week in het curieuze bezit van een scharrelkomodovaraan genaamd Herman.
‘Hoe is dat zo gekomen?’ zal u zich als lezer waarschijnlijk vertwijfeld afvragen. Daarop zou ik graag willen antwoorden: ‘Nee’.
Op eerste paasdag stond m’n buurman aan de deur. Dat was opzich al vreemd. Maarja. Of ik ‘behoefte had een vriendschapsscharrelkomodovaraan’. Ik had er vantevoren eigenlijk nooit zo over nagedacht, maar toen hij dat zo aan me vroeg, – man tegen man en dan ook nog eens in z’n badjas -, ontstond toch in één keer de enorm groeiende behoefte aan een vriendschapsscharrelkomodovaraan. Dus nam ik lachend het grote ei aan dat hij al die tijd stevig omklemde. De buurman keek zéér opgelucht (ik had toen al moeten weten dat er een addertje onder het gras scharrelde), en gaf me nog een tekening met instructies erbij. Daarna rende hij hardop fronsend weg.
