Het lokken van kinderlokkers met plofkippen is omslachtig, duur, en de sfeer op de werkvloer is om te snijden. Daardoor dreigt het beleid te falen, althans, dat stelt een lokkinderlokkerplofkipklokkenluider, die anoniem wil blijven. ‘Zo kan het niet langer, de branche gaat kapot.’
Verwarring is het grootste probleem, denkt de klokkenluidende lokkinderlokkerplofkip: ‘Om de haverklap word ik benaderd door kinderlokkers die denken dat ik kinderen lok om thuis mee te ploffen. Dan vragen ze me om tips. Ook zijn er kinderen die denken dat ik een kinderlokker ben. Die vragen dan om snoep. Eigenlijk weet niemand precies wie we zijn en wat we doen. Soms moet ik zelf ’s ochtends ook even heel goed nadenken over wie ik ook al weer moet lokken.’
De zichtbaarheid de wijk moet verbeteren, meent de lokkinderlokkerplofkip: ‘Als mensen eenmaal weten wie we zijn en wat we doen, komt de rest vanzelf. Maar er is eigenlijk niet genoeg ruimte voor een duidelijke profilering in de wijk. We hebben geeneens vrije uitloop op kantoor.’
Een oplossing lijkt ver weg. De plofkip schraapt zijn snavel, en pikt een graantje weg terwijl hij uitlegt: ‘Door de angstcultuur op de werkvloer durft niemand zijn snavel open te trekken, uit angst als lokkiloknaller bij de Albert Heijn te eindigen.’